Η πιο μαύρη σελίδα της Εθνικής

Εφιάλτης στο Καραϊσκάκη και απίστευτη… ξεφτίλα για μια ομάδα που όλοι καταλάβαμε πως μέσα σε λίγους μήνες έκανε βήματα προς τα πίσω, αλλά κανείς δεν πίστευε πως θα έφτανε στον ποδοσφαιρικό της Μεσαίωνα…

Το ματς:
Σύμφωνοι. Αυτή η Εθνική ομάδα (όχι χρονικά, αλλά με βάση την εικόνα που βγάζει στο γήπεδο) απέχει πολύ από εκείνη που πριν λίγους μήνες διεκδίκησε την πρόκρισή της στα προημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Από αυτό το σημείο όμως, μέχρι το να τα… χρειάζεται απέναντι στα Νησιά Φερόε, υπάρχει διαφορά. Ακόμη και οι πιο απαισιόδοξοι δύσκολα θα πίστευαν πως ο φωτεινός πίνακας έλεγε την αλήθεια όταν πεισματικά έγραφε το… θλιβερό 0-0. Ακόμη χειρότερο; Το ότι δυστυχώς για τον Ρανιέρι και τους παίκτες του, αποτύπωνε με ακρίβεια και δικαιοσύνη όσα συνέβαιναν στο χορτάρι…

Μάλιστα, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως αν κάποιος αδικείται από το αποτέλεσμα του ημιχρόνου, αυτό είναι το συγκρότημα του Λαρς Όλσεν. Άλλωστε, στις καθυστερήσεις του πρώτου ημιχρόνου ο Έντμουντσον (που μαζί με τον Χολστ) έκαναν σχεδόν ό,τι ήθελαν στις αντεπιθέσεις, ήταν εκείνος που λόγω Καρνέζη δεν έβαλε τους… ψαράδες μπροστά στο σκορ.

Η Εθνική εμφάνισε προβλήματα σε όλες τις γραμμές ξανά. Η αδυναμία του Μόρα να λειτουργήσει υπό πίεση και τα εύκολα λάθη του, η μη συμμετοχή των χαφ στην ανάπτυξη του παιχνιδιού αλλά και στην αντιμετώπιση της κόντρας, καθώς και η εξαφάνιση του Γκέκα –που αχρηστεύθηκε από την επιλογή της σέντρας σχεδόν σε κάθε επιθετική προσπάθεια, ήταν μερικά μόνο από τα συμπτώματα ενός ασθενούς σε ακόμη ένα ματς αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος.

Με τον Καρνέζη (κορυφαίος της Εθνικής, ενδεικτικό του τι σόι μπάλα έπαιξε η ομάδα) και το δοκάρι (σε σουτ κάποιου Μπεντζάμινσεν) να είναι τα μόνα εμπόδια που απέτρεψαν την παραβίαση της εστίας μας, δεν άργησαν να ακουστούν και οι πρώτες αποδοκιμασίες.

Με τη συμπλήρωση μιας ώρας αγώνα συνέβη το αδιανόητο… Οι ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές των Νησιών Φερόε έδωσαν στους συμπατριώτες τους μια από τις ελάχιστες ευκαιρίες που είχαν ποτέ να πανηγυρίσουν. Το γκολ του Έντμουντσον (σε φάση που ο Καράμπελας με εμπειρίες από Primera έφαγε μια απίστευτη ντρίπλα από κάποιον… Βάτνχαμαρ, αγνώστων λοιπών στοιχείων) απέδωσε ποδοσφαιρική δικαιοσύνη.

Παρά την πίεση και την πολιορκία που ακολούθησε, το αποτέλεσμα δεν άλλαξε. Θα μπορούσαμε να έχουμε πάρει την ισοπαλία αν ο Κονέ δεν σημάδευε δοκάρι στο 89’ . Και λοιπόν; Τα Νησιά Φερόε (νούμερο 187 στην παγκόσμια κατάταξη) πέτυχαν την πιο σημαντική νίκη της ιστορίας τους και είναι σχεδόν σίγουρο πως η 14η Νοεμβρίου πιθανότατα θα λάβει θέση εθνικής εορτής με παρελάσεις και τέτοια…

Το ζεστό χειροκρότημα του κόσμου (περίπου 10.000) στο τέλος του ματς ήταν η απόλυτη επιβράβευση για τους ερασιτέχνες και πιθανότατα το μόνο ενθαρρυντικό στοιχείο που βγήκε απόψε. Τουλάχιστον αυτοί οι θεατές φαίνεται πως κάτι κράτησαν από την προηγούμενη «χρυσή» δεκαετία της Εθνικής, το σεβασμό προς τον αντίπαλο εφόσον το αξίζει. Γιατί όσοι άλλοι εμπλέκονται με οποιονδήποτε άλλον τρόπο με τη «γαλανόλευκη» μοιάζουν να τα έχουν ξεχάσει όλα…